Wszystko sie robi plynne. Jak to lustro w matrixie.
Nic nie jest stale, wszystko sie zmienia. Jak rzeka, tyle, ze to nie rzeka.

To jakby masa.
Tworzywo.
Ktore wciaz sie zmienia.
Wciaz sie rusza.
Przeplywa.
I ja jestem w tym. I moge zmieniac, bo mam wole. Nie jestem bezmyslna czastka masy. Moge uzyc tego tworzywa ile chce, bo ono nigdzie nie idzie. Ono jest. Jest dla mnie, abym tworzyl. Jest uniwersalna materia, zdolna przyjac dowolna forme.
Boskie tworzywo, spojnosc.

Takie srebrne, metaliczne, plynne jak woda.
Niby w formie szescianu, ale to tylko umowna forma, to nie ma formy. Jest piekne. Niby przezroczyste, ale naprawde wcale nie jest. Niby twarde, a naprawde plynne.

Co za wizja... wciaz mam ja przed oczami umyslu. Powala pieknem.
Te reflexy swietlne, te odbicia, fale, przeplywy, ruch.
Niby chaotyczne, a tak naprawde uporzadkowane.
Ta masa nie ma czesci. Nie ma cząstek. Jest jednoscia.



To jest piekne. Mozna sie zakochac.